5 augustus 2015
Recentelijk werd er een uitspraak van de rechtbank Rotterdam (JOR 2015/218) gepubliceerd over dwangcrediteuren tijdens faillissementen.
Het ging hier niet om een nutsbedrijf dat onder artikel 37b Fw valt, maar om een dienstverlener in het kader van de hosting- en licentie- en beheerovereenkomsten.
Vast staat dat de onderneming failliet is verklaard. De curatoren willen enige tijd de onderneming voortzetten in de hoop de onderneming “going-concern” te kunnen verkopen. Daarmee hopen de curatoren een hogere opbrengst te genereren. Vast staat ook dat de dienstverlening voor de curatoren noodzakelijk was voor deze tijdelijke voortzetting. Ook staat vast dat de curatoren geen reële mogelijkheid hadden om een andere (soortgelijke) dienstverlener in te schakelen die op korte tijd de geleverde diensten zou kunnen overnemen. We spreken hier dus van dwangcrediteuren.
Het geschil ging om betaling van de schulden die waren ontstaan voor faillissement. De curatoren hadden al aangegeven de kosten na datum faillissement te willen vergoeden. De crediteur wilde echter ook zijn openstaande rekening van voor faillissement vergoed krijgen. Indien de curatoren daar niet mee zouden instemmen, zou de crediteur per direct zijn diensten beëindigen. Gemakshalve had de crediteur de overeenkomst op datum faillissement al opgezegd. De curatoren gingen niet mee in deze bedreigingen en zijn een kort geding gestart en vorderden levering gedurende de afkoelingsperiode. De Voorzieningenrechter heeft dit toegewezen.
De Faillissementswet geeft aan crediteuren de mogelijkheid om de curator een termijn te stellen om aan te geven of hij na faillissement doorgeleverd wil krijgen. Die termijn moet reëel zijn. De consequenties voor een curator zijn groot. Als hij doorlevering wil, zal hij ook de kosten van voor faillissement moeten voldoen. Dat kan voor een curator dus van cruciaal belang bij zijn afweging om de onderneming al of niet voort te zetten na faillissement. Als de vordering van voor faillissement heel hoog is, kan het sommetje al snel verkeerd uitpakken. Om een goed beeld te krijgen heeft de curator wel een redelijke termijn nodig. De Voorzieningenrechter oordeelde hier onder andere dat de termijn die was opgelegd niet reëel was. Het ging hier om een groot faillissement met 250 winkels die nog open waren. Van de curatoren mocht niet worden verwacht dat zij op zo’n korte termijn (3 weken) al volledig inzicht hadden. De Voorzieningenrechter oordeelde ook dat voortzetting van de dienstverlening voor de curatoren evident was. Doorlevering hoefde niet ongelimiteerd plaats te vinden, maar gedurende de afkoelingsperiode die de rechtbank reeds had bepaald. Over die periode moesten de curatoren de dienstverlener ook betalen.
Nadat dit was beslist en voor het einde van de afkoelingsperiode vond er een doorstart plaats. De dwangcrediteur begon vervolgens een procedure omdat hij vond dat de curatoren op grond van art. 37 Fw hebben gehandeld en de overeenkomst hebben overgenomen. Die vraag werd door de rechter ontkennend behandeld. De curatoren volgden immers de uitspraak van de Voorzieningenrechter. De termijn die was gesteld was niet verstreken en de curatoren hadden nergens expliciet aangegeven de overeenkomst ex art 37 Fw te hebben overgenomen. Het oordeel van de rechtbank is mijns inziens geheel correct. Mocht u zich in zo’n situatie bevinden, ga dan altijd in gesprek met de curator en stel hem een termijn, waarbinnen hij zich moet uitlaten.
